اسماعیل کهرم: حال دماوند خوب نیست - وبلاگ خانی

به گزارش وبلاگ خانی، اسماعیل کهرم در یادداشتی در روزنامه شرق نوشت: در خبر ها آمده بود که بخشی از کوه دماوند وقف شده است؛ خبری که البته واکنش های زیادی را هم در شبکه های اجتماعی ایجاد نموده و حالا همه از آن صحبت می نمایند. قطعا پای تکذیب هایی هم به میان خواهد آمد و ماجرای وقف به همین جا ختم نخواهد شد.

اما همین خبر بهانه ای شد تا درباره شرایط دماوند و حال و روز آن حتی قبل از خبر وقفی که از صحت و سقمش خبر نداریم، بگوییم. این که شرایط دماوند تا اینجای کار چطور بوده که حالا با یک وقف احتمالی به کجا خواهد رسید. سراشیبی است که انواع گیاهان در آن سبز می شوند. به ویژه خاستگاه گیاهان دارویی و صنعتی است. کوه سنگی که در ارتفاع چهار هزار متر به بالاست، جزئی از میراث طبیعی کشور است و به ثبت هم رسیده است.

من نمی دانم این خبری که این روز ها درباره وقف شدن این قله منحصربه فرد و ملی منتشر شده، چقدر درست است و هدف از آن چیست. اما همین خبر هم بهانه ای است برای پرداختن به این که حال دماوند پیش از این و حتی قبل از انتشار خبر درست یا غلط وقف شدن هم چندان مساعد نبود. دست درازی ها و بی مهری هایی که به این قله در این سال ها شده موجب شده تا بسیاری از دوستداران طبیعت نگرانی دائمی درباره این قله داشته باشند.

در بخش دیگری از این یادداشت آمده است: چند سال پیش یک کوهنورد انگلیسی مهمان من بود که با هم به دماوند رفتیم. چنان از دیدن این کوه شگفت زده شد که در توصیف آن می گفت اگر این قله در انگلستان بود، دولت از بخش مهمی از آن درآمد های کشور را تأمین می کرد. چیزی که می تواند تا این حد برای کشور ما محل درآمدزایی و محل رفت وآمد کوهنورد ها و جهانگرد ها باشد نه تنها بدون رسیدگی رها شده که حالا خبر های نگران نماینده ای از شرایط آینده آن هم به گوش می رسد.

یعنی نه تنها ما از ظرفیت های کوه دماوند برای درآمدزایی و جذب جهانگرد استفاده نمی کنیم که با صعود های گروهی غیراصولی و هجوم های سازمان یافته توسط بعضی نهاد ها به این کوه آن را برای علاقه مندان داخلی هم بلااستفاده می کنیم. در بعضی مواقع سال صعود های چندهزارنفری و برنامه های وسیع گروهی در دماوند برگزار می گردد که بعد از آن به دلیل فضولات انسانی باقی مانده و بوی بدی که در طبیعت ایجاد می نمایند، نمی توان یک ماه تا یک ماه ونیم به حوالی دماوند نزدیک شد.

این اتفاقات که پیش از این برای دماوند اتفاق افتاده این سوال را ایجاد می نماید که اولا کدام قسمت دماوند موقوفه اعلام شده و ثانیا هدف از موقوفه اعلام شدنش چیست؟ آیا قرار است از کوه حفاظت کنیم یا مثلا قرار است مثل ارتفاعات تهران در آن دست ببرند و ساخت وساز نمایند؟ چون این اتفاق در ارتفاعات هزارو 800 متری تهران اتفاق افتاده و اعتراضات ما هم به جایی نرسید.

ساختن تأسیسات در ارتفاعات بالای هزارو 800 متر از این جهت اشتباه است که به دلیل درتماس بودن گیاهان با ابر ها پوشش گیاهی منحصربه فردی ایجاد می گردد. جنگل هایی که موجب بهبود حیات بشر در شهر ها می شوند؛ چراکه برآورد شده هر هکتار از این جنگل های بالای هزارو 800 متر هفت ونیم تن ریزگرد را مهار می نماید. از این رو چنین تجربه هایی در تهران موجب می گردد ما نگران تکرار چنین شرایطی برای دماوند باشیم. نگران این باشیم که در آینده شاهد سبزشدن تأسیساتی در این ارتفاعات باشیم و پوشش گیاهی نابود گردد.

آنچه در مجموع به نظر بنده می آید این است که کوه دماوند در حال حاضر احتیاج دارد تا از دستبرد بشر خلاص گردد تا نسل های آینده ایران هم بتوانند از آن بهره ببرند. الان از شش معدن پوکه در دل دماوند روزی 500 کامیون پوکه به شهر ها اعزام می گردد. اگر این مسئله ادامه پیدا کند که به نظرم 70 هزار روز دیگر با این سطح از استخراج چنان بلایی بر سر دماوند می آید که همه حسرت آن را خواهیم خورد. به هر حال ما همین الان هم کمر به نابودی دماوند بسته ایم و، چون قدر آن را نمی دانیم و آن را ارج نمی نهیم، در حال از بین بردن آن هستیم.