نتایج عجیب یک کشف تازه درباره دایناسور های گوشتخوار
به گزارش وبلاگ خانی، سوزانا هرکولانو-هوزل، متخصص عصب شناسی معتقد است که دایناسور های شکارچی با دست های کوتاه که اغلب خنگ و کم هوش در نظر گرفته می شوند، احتمالا دست کم گرفته شده اند و مغزشان به مقدار مغز میمون های امروزی بوده است؛ یا حداقل تعداد سلول های مغزیشان به مقدار میمون ها بوده است.
با این حال، همه دیرینه شناسان درباره این یافته تازه متقاعد نشده اند و می گویند این ادعا ها جسورانه و دور از واقعیت و بر اساس بعضی تفسیر های مشکوک روی داده های قدیمی است.
هرکولانو هوزل، نویسنده مقاله، از داده های مربوط به پرندگان زنده و خزندگان مدرن استفاده نموده است تا بفهمد که تعداد نورون ها با افزایش توده مغزی چه نسبتی دارد. او حدس زده که تی رکس چه تعداد سلول مغزی ممکن است در تلانسفال خود داشته باشد (بخش بسیار پیشرفته تر مغز که معمولا به نام مغز می شناسیم.) این بخش از آناتومی عصبی که از دو نیمکره تشکیل شده، مسئول شناخت و ادراک حیوان است.
این محقق تخمین زده است که تی رکس، تقریبا 3 میلیارد نورون مغزی در مغز 343 گرمی خود داشته است که این تعداد، بیشتر از تعداد موجود در مغز بابون ها یا همان میمون های دم کوتاه است. با محاسبات او، دایناسور تروپود دیگری به نام آلیوراموس، حدود 1 میلیارد نورون مغزی در مغز 73 گرمی خود داشته که همتراز با میمون کپوچین است.
هرکولانو هوزل، از دانشگاه واندربیلت در نشویل، در مقاله خود می نویسد: اگر این اعداد منعکس نماینده هوش و ذکاوت باشند، داده ها نشان می دهد که این حیوانات غول پیکر با عمر طولانی، دارای قدرت شناختی انعطاف پذیر و در نتیجه شکارچیانی باشکوه تر از چیزی بوده اند که قبلا تصور می شد.
او ادامه می دهد: یک دایناسور دوپای گوشتخوار به مقدار فیل، اما چابک که دارای قدرت شناختی شبیه ماکاک یا بابون است، در واقع یک شکارچی فوق العاده توانا بوده است.
هرکولانا هوزل بر اساس یافته های تازه و مطالعات قبلی خود حدس می زند که تی رکس به سرعت بالغ می شد، به مقدار کافی طولانی - بیش از 40 سال - زندگی می کرد و دارای مغزی بود که قادر به استفاده از ابزار و انتقال دانشش به خویشاوندان بود.
هرکولانو هوزل می نویسد که شمارش نورون آنها، تیرانوسوروس و احتمالا سایر دایناسور های تروپود را در قلمرو شناختی پرندگان و نخستی های مدرن قرار می دهد که از ابزار استفاده می نمایند و فرهنگ ساز هستند.
تس گالاگر، دیرین زیست شناس دانشگاه بریستول، در توییتر با تردید نسبت به مطالعه هرکولانو هوزل نوشت: مطالعه هوش به خودی خود یک چیز سخت است، چه رسد به مطالعه هوش یک تاکسون منقرض شده که قادر به مشاهده رفتارش نیستیم. اشتباه نکنید. تی رکس احتمالا باهوش تر از آن چیزی بود که ما گمان می کنیم، اما قابلیت های استفاده از ابزار؟ این ادعای بسیار بزرگی است.
یکی دیگر از نگرانی های زیست شناسان این است که مقدار جمجمه لزوما معادل حجم یا جرم مغز نیست. هرکولانو هوزل از تخمین مقدار مغز بر اساس سی تی اسکن جمجمه های فسیل شده استفاده نموده است.
در حالی که هرکولانو هوزل استدلال می نماید که مغز تروپود، فضای جمجمه را پر می کرد، مطالعات دیگر نشان داده اند که مغز تی رکس فقط بین یک سوم تا نیمی از فضای غدد درون ریز خود را اشغال می کرد.
در هر صورت، چین های مغز و اتصالات سیناپسی معمولا شاخص های بهتری برای هوش نسبت به مقدار کل مغز یا حتی تعداد سلول های موجود در آن هستند. به عنوان مثال، کلاغ ها حیوانات بسیار باهوشی با مغز نسبتا کوچک هستند. کای کاسپار، جانورشناس دانشگاه دویسبورگ-اسن آلمان می گوید: آن ها نورون های مغزی کمتری نسبت به بابون ها دارند، اما در کار های شناختی از آن ها بهتر عمل می نمایند.
هرکولانو هوزل استدلال می نماید که تخمین تعداد نورون ها از توده مغز روشی است که برای صد ها گونه از پستانداران، پرندگان و دایناسور های غیر پرنده به کار رفته و بنابراین قابل اتکا است. اما او بعلاوه تاکید می نماید که انجام این کار، مغز حیوانات را یک سوپ همگن از سلول های مغزی شناور در نظر می گیرد که در واقعیت در لایه هایی از بافت ها قرار گرفته اند.
تیرکس همچنان ما را شگفت زده می نماید. اکتشافات اخیر آن ها را حیواناتی اجتماعی با دم های زیبا و چرخان معرفی می نماید که تمایل داشتند به صورت دسته جمعی شکار نمایند و برای عشق می جنگیدند. گذشته از این که مغز آن ها واقعا چه تعداد نورون داشته است، این مارمولک های غول پیکر فکر ما را همچنان به خود مشغول نگه می دارند.
منبع: همشهری
منبع: فرارو